Η διαταραχή.

Η διαταραχή ξεκίνησε πριν απο αρκετό καιρό, χωρίς προφανή λόγο.
Το πρώτο σύμπτωμα ήταν ότι μου φεύγανε πράγματα από τα χέρια και μάλιστα όχι προς τα κάτω, ακολουθώντας την βαρύτητα (τεχνητή) αλλά εκσφενδονίζονταν με περίεργο τρόπο προς κάθε κατεύθυνση εκτός απο αυτήν που θα'πρεπε να πάρουν. Στυλό φεύγανε μέσα σε ποτήρια με νερό, συρραπτικά πετούσαν πάνω από τα σαστισμένα κεφάλια των άλλων στο γραφείο, ενώ πήγαινα να συρράψω τα Α4, πιάτα κατέληγαν από το νεροχύτη που πλένονταν στα ηλεκτρικά μάτια της κουζίνας ή ποτήρια βρίσκονταν πίσω από την πλάτη μου, ενώ πήγαινα να πιω και γίνονταν χίλια κομμάτια. Παρακολουθούσα σαστισμένη.
Το δεύτερο σύμπτωμα ήταν μια περίεργη μορφή ναρκοληψίας. Καθόμουν στο διάλειμμα να καπνίσω ένα τσιγάρο ή να ξεφυλίσω κάτι στο δωμάτιό μου και ξυπνούσα 5, 10 ή 15 λεπτά αργότερα (ποτέ παραπάνω) με τα δάχτυλά μου να καίγονται ή με το περιοδικό στο πάτωμα, χωρίς να καταλαβαίνω πως με πήρε ο ύπνος και πως δεν είχα πάρει καμμιά φωτιά μέχρι τώρα. Παρακολουθούσα σαστισμένη.
Το τρίτο σύμπτωμα ήταν η μνήμη. Δηλαδή η απουσία της. Όχι ότι δεν θυμόμουνα ποιά ήμουν(πράγμα που δεν θα μ'ενδιέφερε έτσι κι αλλιώς) όμως ξεχνούσα πράγματα της καθημερινότητας. Σκεφτόμουν ας πούμε στη δουλειά να πάρω τηλέφωνο το τμήμα ανεφοδιασμού για να φέρει θεωρημένα που χρειαζόμασταν επειγόντως και μέχρι να σηκώσω το ακουστικό, το είχα ξεχάσει. Παρακολουθούσα σαστισμένη.
Και πολύ εκνευρισμένη. Η αδιατάρακτη καθημερινότητα δεν υπήρχε πια και δεν μπορούσα να απολύσω κανέναν γι αυτό. Δουλειές καθυστερούσαν, πράγματα καταστρέφονταν, το σφιχτό πρόγραμμα γλιστρούσε από τα χέρια μου κι εγώ παρακολουθούσα σαστισμένη.
Μέσα σ' όλη αυτή την σύγχιση, πέρασε κι ο κυριος Μιχάλης μια μέρα για να σαλιαρίσει, δηλαδή να φέρει ένα δώρο στην Ζωζώ, που όσο περνά ο καιρός την πολιορκεί και στενότερα, ένα φριχτό κόκκινο, λούτρινο αρκούδι με κάτι ορθάνοιχτα πλαστικά γαλάζια μάτια- αίσχος. Είχε κέφια γιατί είχε πάει σπίτι του για κανένα μήνα και γύρισε ανανεωμένος.
- Έχασα και το ματς με τον ΠΑΟΚ, είπε με παράπονο. Έφυγα την προηγούμενη μέρα από το παιχνίδι.
- What is PAOK ? ρώτησε ο Mike , που τώρα τελευταία ότι λέξη πιάνει την ρωτάει και μας έχει σπάσει τα νεύρα.
- Hooligans, του είπα.
- Ε όχι και χούλιγκανς βρε παιδάκι μου, είπε ο οπαδός. Ο ΠΑΟΚ είναι μια γροθιά στο κατεστημένο. Είναι η μόνη ομάδα που λέει τα πράγματα με τ' όνομά της.
- Τι μου λέτε! είπα και γύρισα να φύγω γιατί είχα νεύρα και μόνο που τον έβλεπα αγκαλιά με την κόκκινη αηδία, να αραδιάζει αρλούμπες για το ποδόσφαιρο (το οποίο εννοείται ότι σιχαίνομαι-όπως και κάθε άλλο άθλημα) μου ερχόταν να ξεράσω.
Έτσι όπως έπιασα έναν χαρτοκόπτη για ν'ανοίξω την αλληλογραφία, μου έφυγε φυσικά από τα χέρια και πήγε σφαίρα και καρφώθηκε στο δεξί γαλάζιο, πλαστικό μάτι του εκτρώματος, λίγα μόλις εκατοστά από τον λαιμό του κύριου Μιχάλη. Ο κύριος Μιχάλης λιποθύμισε, ενώ εγώ παρακολουθούσα σαστισμένη.
Δύο ώρες αργότερα, αφού ο κύριος Μιχάλης είχε συνέλθει και με φωνές, κλάματα και φασαρίες τον έπεισαν ότι ήταν ένα απίθανο ατύχημα κι όχι δολοφονική απόπειρα, πήρε το μονόφθαλμο λούτρινο και ξεκουμπίστηκε. Πήγα στο δωμάτιό μου αφού πήρα αυστηρότατη εντολή να πάω την επομένη στον γιατρό κι άναψα ένα τσιγάρο. Όταν το τέλειωσα, πήγα στο ντουλάπι της κουζίνας κι έσπασα τα πιάτα και τα ποτήρια ένα-ένα. Μετά καθάρισα τα πάντα, έπεσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα δέκα ολόκληρες ώρες. Την άλλη μέρα που πήγα στο γιατρό ήξερα ότι η διαταραχή είχε εξαφανιστεί.